Ο σύλλογος γονέων κάθε σχολείου δεν είναι ένα τυπικό όργανο που υπάρχει μόνο στα χαρτιά για να επιβεβαιώσει μια φιλοδοξία ψευτοδημοκρατίας ή μια στρογγυλή σφραγίδα ενός σωματίου ή ακόμα χειρότερα ένα μέσο αυτοπροβολής επίδοξων πολιτικάντηδων. Ο σύλλογος γονέων είναι οι ίδιοι οι γονείς.
Κάνοντας την απλή σκέψη ότι το να είμαι γονιός δεν είναι επάγγελμα (άρα δεν υπάρχει στο μυαλό μου έννοια συνδικαλισμού ή «γονεϊκού κινήματος»), προχωρώντας τη σκέψη μου ότι το να γίνω γονιός είναι επιλογή και δώρο μαζί (άρα τα αποφάσισα συνειδητά με ένστικτο καρδιάς) , και καταλήγοντας ότι δεν έχω εκπαιδευτεί, δεν είμαι ο μοναδικός (αλλά θέλω στα μάτια του παιδιού μου να φαίνεται η σιγουριά, η αυτοπεποίθηση και η δύναμη που έχω) , νιώθω την ανάγκη να βρω και άλλους ανθρώπους με τις ίδιες σκέψεις , να ανταλλάξω απόψεις, εμπειρίες, να δώσω βοήθεια και να πάρω βοήθεια να γίνω καλύτερος άνθρωπος.
Πόσοι αλήθεια έχουν σκεφτεί το πολύ απλό , ότι το παιδί τους είναι στο σπίτι μαζί τους 16 ώρες (από τις οποίες τις 8 κοιμάται) και είναι στο σχολείο άλλες 8 ώρες. Δηλ. μισό χρόνο είναι στο σχολείο που φροντίζουμε να φάει, να παίξει, να μην κρυώνει, να έχει καθαρά ρούχα, να έχει ωραίο δωμάτιο να…να… και τις άλλες 8 ώρες να το αφήνουμε στην εξώπορτα του σχολείου αδιαφορώντας για το τι βιώνει από εκεί και μετά!!!
Ο σύλλογος μου δίνει τη δυνατότητα να περάσω και εγώ την αυλόπορτα, να μπω μέσα και να δω τι γίνεται. Να δω πως περνάει , να δω τι αντιμετωπίζει και να δώσω αν μπορώ λύση. Μέσα από τη νομική κατοχύρωση του συλλόγου οι έτεροι πόλοι με βλέπουν (θέλοντας και μη) ως ισότιμο συνομιλητή. Αν θα με πάρουν στα σοβαρά ή αν θα έχω τη δύναμη να επηρεάσω καταστάσεις αυτό εξαρτάται από την παρουσία μου , τη δυναμική που θα αναπτύξω και φυσικά τη δυνατότητα παρέμβασής που θα έχω. Αυτό δε μπορώ να το κάνω μόνος μου. Μπορώ όμως με άλλους μαζί συλλογικά να αποκτήσω φωνή που θα ακουστώ, να αποκτήσω χρήματα για να με υπολογίσουν και φυσικά να βρω (μεταξύ των γονέων) ειδικούς για κάθε τι που θα χρειαστώ.
Ούτε όλοι οι γονείς θα λύσουμε τα προβλήματα του κόσμου, ούτε θα αλλάξουμε την παιδεία στην Ελλάδα. Γονείς είναι και οι πολιτικοί, γονείς είναι και οι δάσκαλοι, γονείς είναι όλοι!!! Μπορούμε στον μικρόκοσμό μας όμως , στο κόσμο του παιδιού μας να ασχοληθούμε λίγο περισσότερο και να μην τα αφήνουμε στην τύχη τους;;;; Αφορά το σπίτι μας… το δεύτερο σπίτι των παιδιών μας. Όλοι δεν μπορεί να έχουν ή να μπορούν να προσφέρουν το ίδιο. Ας δηλώσουν όλοι παρόν και ας προσφέρει ο καθένας αυτό που μπορεί.
Δε μιλάω θεωρητικά, ούτε ουτοπικά. Μιλάω ρεαλιστικά και στο σύλλογο γονέων του σχολείου των παιδιών μου, το έχουμε αποδείξει στη πράξη. Θέλει και κόπο αλλά και τρόπο.
Φίλε Μάριε,
ΑπάντησηΔιαγραφήσυμφωνώ απόλυτα με το νόημα των σκέψεών σου, με μια μικρή εξαίρεση ως προς την έννοια του «επαγγελματία» γονιού. Υπάρχουν πράγματι γονείς που, καθαρά από επιλογή, έχουν αποφασίσει να γίνουν «επαγγελματίες» στο γονεϊκό ρόλο, παρά τις βαριές απαιτήσεις, τις αντιξοότητες και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν. Μάλιστα σε μια εποχή που τα εισοδήματα μειώνονται, είναι πολυτέλεια να επιλέγει κανείς να είναι αποκλειστικά και μόνο γονιός. Τα παιδιά δεν μπορούν και δεν πρέπει να μεγαλώνουν στην τύχη. Χρειάζονται αγάπη, φροντίδα και σωστή διαπαιδαγώγηση από καλά εκπαιδευμένους γονείς. Ο ρόλος του γονέα είναι δύσκολος, απαιτητικός και διαρκώς εξελισσόμενος και, για να είναι αποτελεσματικός, καλό είναι να μην βασίζεται στον αυτοσχεδιασμό. Η πατρότητα και η μητρότητα δεν είναι πάρεργο, δεν είναι φύση, δεν είναι ένστικτο.
Εκπαιδευόμαστε από παιδιά για πολλούς ρόλους που πρόκειται να έχουμε ως ενήλικοι, αλλά όχι για τον σημαντικότερο. Ο ρόλος του γονέα μαθαίνεται και τον διδασκόμαστε πρωταρχικά από τους δικούς μας γονείς. Οι γονείς μας όμως, προφανέστατα, δεν γνώριζαν όσα εμείς σήμερα για την παιδική ψυχολογία και τους σύγχρονους τρόπου διαπαιδαγώγησης. Θυμάμαι, πόσο με ενόχλησε όταν στην Στ΄ Δημοτικού άκουσα τη μητέρα μου να ρωτάει το δάσκαλό μου: «Δεν με νοιάζουν τα μαθήματα, θέλω να ξέρω αν είναι καλό παιδί». Αυτό για μένα ήταν σοκαριστικό, στα όρια του εξωφρενικού. Πώς ο δάσκαλός μου μπορεί να πει τι είδους άνθρωπος είμαι; Με έβλεπε το πολύ ένα 3ωρο τη μέρα (σήμερα λιγότερο από 3ωρο αφαιρώντας τα διαλλείματα και τις ώρες των ειδικοτήτων) ανάμεσα σε άλλα 20 με 25 παιδιά, με ακούει μόνο όταν σηκώνω το χέρι μου για να απαντήσω ερώτηση σχετική με το μάθημα και δεν ήταν παρόν στο διάλλειμα όταν ερχόμουν σε κοινωνική επαφή με τα άλλα παιδιά (οπότε και εκφραζόταν η όποια προσωπικότητά μου). Παράλληλα ένα 8ημερο το μήνα είναι σαββατοκύριακα και άλλοι 4 μήνες το χρόνο είναι διακοπές. Επιπλέον, η προσπάθεια που κατέβαλα για να είμαι η καλύτερη στα μαθήματα δεν είχε σημασία; Μα το να είμαι «καλό παιδί» ήταν το εύκολο, σκεφτόμουν. Σήμερα, συνειδητοποιημένη μητέρα μιας 9χρονης γνωρίζω ότι είναι αληθινά ακατανόητο –δικαίως- για ένα παιδί να ακούει το γονιό του να κάνει αυτή την ερώτηση.
Ξεκινάμε, λοιπόν, ως ερασιτέχνες γονείς και σιγά – σιγά με πολλή προσπάθεια γινόμαστε όλο και πιο έμπειροι, όλο και πιο «επαγγελματίες», εμπειρικά. Αδιαμφισβήτητα ωστόσο, όσο περισσότερο διαβάζει κανείς, τόσο μεγαλύτερη είναι η πιθανότητα να μην κάνει κραυγαλέα λάθη. Δεν μπορούμε να προφασιζόμαστε άγνοια ή να περιφρονούμε τις πρόσφατες κατακτήσεις της αναπτυξιακής ψυχολογίας στη δυναμική του ρόλου μας. Ακόμη και στις καλύτερες συνθήκες η δουλειά του γονιού είναι κάθε άλλο παρά εύκολη. Οι γονείς διδάσκουν στο πιο δύσκολο σχολείο του κόσμου, αυτό της διάπλασης ανθρώπων. Θεωρούνται ειδικοί για θέματα όπως η παιδαγωγική, η ψυχολογία, η ιατρική, η διατροφολογία ή η κοινωνιολογία για να αναφέρω μερικά μόνο από τα ζητήματα που απασχολούν καθημερινά το σύγχρονο γονιό. Λίγα σχολεία βρίσκονται να μας εκπαιδεύσουν και αυτό γίνεται περιφερειακά, αποσπασματικά και περιοδικά, χωρίς μάλιστα να υπάρχει κάποιο γενικά αποδεκτό πρόγραμμα σπουδών. Αυτό πρέπει να το φτιάξουμε μόνοι μας.
Εκεί ακριβώς είναι που απαιτείται η πλήρης και αποκλειστική ενασχόληση με το θέμα γονεϊκός ρόλος: βιβλία, περιοδικά, άρθρα εφημερίδων, internet. Υπερπληθώρα και υπερπροσφορά γνώσεων και πληροφοριών. Οι γονείς δεν έχουν διακοπές, παύσεις, επαγγελματικές ενώσεις, ούτε και καθιερωμένες προαγωγές ή μισθολογικές αυξήσεις. Ωστόσο, εργάζονται -ή έστω είναι ενεργά διαθέσιμοι- 24 ώρες την ημέρα, 365 ημέρες το χρόνο, για 18 χρόνια. Δεν υπάρχει εργασία πιο δύσκολη, πιο περίπλοκη, πιο υπεύθυνη. Απαιτεί πρώτιστα αγάπη και μετά υπομονή, αφοσίωση, χιούμορ, σοφία και κυρίως γνώση και μελέτη καθημερινή. Απαιτεί αληθινό επαγγελματισμό με αμοιβή να είμαστε οι σταθεροί και θαυμάσιοι καθοδηγητές ενός νέου και μοναδικού ανθρώπινου πλάσματος: του παιδιού μας.
Φιλικά
Κατερίνα Συμεωνίδου